Maaien
Naast het wandelpad in Sneem mag de natuur terug natuur zijn, er wordt niet enkel in mei niet gemaaid, er bestaat geen onkruid meer, de natuur mag er een seizoen lang zijn zin doen en het valt op dat ook 'onkruidbloemen' mooi kunnen zijn.
Wij hebben geen Boris Johnson en België slaat zich behoorlijk door de crisissen, toch wordt er graag geklaagd :
De schade die charlatans aanrichten
Feestjes ? Ik weet van geen feestjes, zei gewezen Brits premier Boris Johnson gepikeerd. Er was in volle coronaperiode al wel eens kaas en wijn en er werd gedanst, gelachen, gezongen en geknuffeld, maar sinds wanneer is dat een feestje ? Alleen wie boosaardig is of voor de socialisten stemt, interpreteert het zo. Het parlement was niet helemaal overtuigd van Johnsons verdediging en onderzocht of hij in het Lagerhuis had gelogen. De conclusie is weinig verrassend : als het klinkt als een feestje, ruikt als een feestje en eruitziet als een feestje, dan is het wellicht een feestje en dat wist ook de premier. Om de schorsing die hem boven het hoofd hangt te vermijden, neemt Johnson ontslag als parlementslid - in zijn eigen stijl, met veel rancune en weinig schuldbesef.
Johnson is een pathologische leugenaar. Toen hij net premier was, wilde hij zijn tedere kant laten zien. Hij bezocht een ziekenhuis, met in zijn zog een zwerm camera's en een troep journalisten. De vader van een ziek kind vertelde hem dat de gezondheidszorg in elkaar stuikte en dat Johnson zich ervoor moest schamen om nu voor reporters de groothartige uit te hangen. De premier antwoordde zonder een spier te vertrekken dat er helemaal geen pers aanwezig was. Daarna streek hij door zijn haardos, knikte naar de camera en stapte verder met de meegereisde journalisten. Je denkt dat je naar een sketch uit De ideale wereld zit te kijken.
Johnsons partijgenoten zagen intussen genoeg fratsen en dwongen hem vorige zomer tot ontslag als premier. Hij heeft het nog lang uitgezongen. Zijn Brexitcampagne en de verdere afhandeling ervan waren een aaneenschakeling van leugens. Intussen zien we de voorspelbare resultaten : in vergelijking met andere landen scoort het Verenigd Koninkrijk slecht op alle mogelijke parameters die statistici maar kunnen verzinnen. Het Britse welvaartspeil zakt stilaan onder het niveau van Slovenië.
Het is een geruststellende gedachte dat de democratie zelfhelend lijkt : narcistische charlatans met een geestesziekte zijn niet geschikt om een land te leiden en worden uitgerangeerd. Maar voor we de triomf van de redelijkheid vieren, toch enkele bedenkingen. Het is verontrustend dat Johnson moeilijker wegkwam met flutfeestjes dan met de Brexit, waarmee hij een hele natie in haar ongeluk stortte. Het zijn bovendien zijn partijgenoten die hem terzijde schuiven, niet zozeer de kiezers. En wie weet komt hij terug. Hij kan weliswaar de rest van zijn leven lezingen geven en zal daar beter voor vergoed worden dan met een fles wijn of een boek in vierkleurendruk over wandtapijten in de middeleeuwen. Financiële zorgen zal hij nooit hebben. Maar volstaat dat voor de man ? Is hij zo iemand die vrede neemt met netflixen en keramiek draaien ?
In ons land hebben we de voorbije decennia nooit een klucht van dit niveau meegemaakt. Maar ook al werd Johnsons onbeschoftheid en lichtzinnigheid nooit geëvenaard, we hadden weleens snoevers en blaaskaken als minister en bij momenten werd er schandelijk beleid gevoerd. Vaak werd dat in de media vergoelijkend toegedekt. Intussen is de tendens omgekeerd. In vergelijking met andere landen slaan wij ons hier behoorlijk door de opeenvolgende crisissen. Toch vernemen we dag na dag dat niets nog marcheert, dat we bestuurd worden door een bende pummels en dat we daar erg boos over mogen zijn. Daar komen proteststemmen van, voegen commentatoren daar hijgerig, soms haast hoopvol aan toe.
Wie naar de peilingen kijkt, ziet hoe dat een selffulfilling prophecy wordt. Natuurlijk moeten journalisten en commentatoren kritisch berichten, meer dan ze vroeger deden. Maar de neiging om overal drama's en debacles te zien, is zodanig groot geworden dat alle perspectief verdwijnt. Voor er alweer een nieuwe brand wordt aangeblazen en een verse tragedie wordt uitvergroot, zou het goed zijn om ons nuchter te vergelijken met andere landen, op die parameters die er het meest toe doen. Dat gebeurt weinig : de horizon in commentaren op ons politieke bestel reikt nog zelden verder dan de Wetstraat. Zonder referentiepunten is het gemakkelijk om te zuchten dat onze regering er niets van bakt. Als mensen met een serieuze reputatie dat al zeggen, waarom zou de gewone kiezer er dan nog aan twijfelen ?
Zo wordt de rode loper uitgerold voor Vlaams Belang. Wat die partij wil uitspoken, vernamen we vorig weekend, toen een plan werd aangekondigd om de Vlaamse onafhankelijkheid te forceren. De wenselijkheid van dat project nog buiten beschouwing gelaten, beseft iedere volwassene met minimaal verstand dat het zo niet werkt. Maar dat wisten de Britten diep vanbinnen ook toen het over de Brexit ging. Toch lieten ze zich met graagte in de luren leggen. Onafhankelijkheid zal er niet van komen, maar radicale partijen kunnen intussen veel ellende aanrichten, 's lands imago onherstelbaar beschadigen en ons met drastisch welvaartsverlies opzadelen. Ook wij zijn niet van nature immuun voor zwendelaars en akelige fantasten. Wie meespeelt in het publieke debat, mag zich weleens de vraag stellen in welke mate hij bijdraagt tot het effenen van hun pad.
Feestjes ? Ik weet van geen feestjes, zei gewezen Brits premier Boris Johnson gepikeerd. Er was in volle coronaperiode al wel eens kaas en wijn en er werd gedanst, gelachen, gezongen en geknuffeld, maar sinds wanneer is dat een feestje ? Alleen wie boosaardig is of voor de socialisten stemt, interpreteert het zo. Het parlement was niet helemaal overtuigd van Johnsons verdediging en onderzocht of hij in het Lagerhuis had gelogen. De conclusie is weinig verrassend : als het klinkt als een feestje, ruikt als een feestje en eruitziet als een feestje, dan is het wellicht een feestje en dat wist ook de premier. Om de schorsing die hem boven het hoofd hangt te vermijden, neemt Johnson ontslag als parlementslid - in zijn eigen stijl, met veel rancune en weinig schuldbesef.
Johnson is een pathologische leugenaar. Toen hij net premier was, wilde hij zijn tedere kant laten zien. Hij bezocht een ziekenhuis, met in zijn zog een zwerm camera's en een troep journalisten. De vader van een ziek kind vertelde hem dat de gezondheidszorg in elkaar stuikte en dat Johnson zich ervoor moest schamen om nu voor reporters de groothartige uit te hangen. De premier antwoordde zonder een spier te vertrekken dat er helemaal geen pers aanwezig was. Daarna streek hij door zijn haardos, knikte naar de camera en stapte verder met de meegereisde journalisten. Je denkt dat je naar een sketch uit De ideale wereld zit te kijken.
Johnsons partijgenoten zagen intussen genoeg fratsen en dwongen hem vorige zomer tot ontslag als premier. Hij heeft het nog lang uitgezongen. Zijn Brexitcampagne en de verdere afhandeling ervan waren een aaneenschakeling van leugens. Intussen zien we de voorspelbare resultaten : in vergelijking met andere landen scoort het Verenigd Koninkrijk slecht op alle mogelijke parameters die statistici maar kunnen verzinnen. Het Britse welvaartspeil zakt stilaan onder het niveau van Slovenië.
Het is een geruststellende gedachte dat de democratie zelfhelend lijkt : narcistische charlatans met een geestesziekte zijn niet geschikt om een land te leiden en worden uitgerangeerd. Maar voor we de triomf van de redelijkheid vieren, toch enkele bedenkingen. Het is verontrustend dat Johnson moeilijker wegkwam met flutfeestjes dan met de Brexit, waarmee hij een hele natie in haar ongeluk stortte. Het zijn bovendien zijn partijgenoten die hem terzijde schuiven, niet zozeer de kiezers. En wie weet komt hij terug. Hij kan weliswaar de rest van zijn leven lezingen geven en zal daar beter voor vergoed worden dan met een fles wijn of een boek in vierkleurendruk over wandtapijten in de middeleeuwen. Financiële zorgen zal hij nooit hebben. Maar volstaat dat voor de man ? Is hij zo iemand die vrede neemt met netflixen en keramiek draaien ?
In ons land hebben we de voorbije decennia nooit een klucht van dit niveau meegemaakt. Maar ook al werd Johnsons onbeschoftheid en lichtzinnigheid nooit geëvenaard, we hadden weleens snoevers en blaaskaken als minister en bij momenten werd er schandelijk beleid gevoerd. Vaak werd dat in de media vergoelijkend toegedekt. Intussen is de tendens omgekeerd. In vergelijking met andere landen slaan wij ons hier behoorlijk door de opeenvolgende crisissen. Toch vernemen we dag na dag dat niets nog marcheert, dat we bestuurd worden door een bende pummels en dat we daar erg boos over mogen zijn. Daar komen proteststemmen van, voegen commentatoren daar hijgerig, soms haast hoopvol aan toe.
Wie naar de peilingen kijkt, ziet hoe dat een selffulfilling prophecy wordt. Natuurlijk moeten journalisten en commentatoren kritisch berichten, meer dan ze vroeger deden. Maar de neiging om overal drama's en debacles te zien, is zodanig groot geworden dat alle perspectief verdwijnt. Voor er alweer een nieuwe brand wordt aangeblazen en een verse tragedie wordt uitvergroot, zou het goed zijn om ons nuchter te vergelijken met andere landen, op die parameters die er het meest toe doen. Dat gebeurt weinig : de horizon in commentaren op ons politieke bestel reikt nog zelden verder dan de Wetstraat. Zonder referentiepunten is het gemakkelijk om te zuchten dat onze regering er niets van bakt. Als mensen met een serieuze reputatie dat al zeggen, waarom zou de gewone kiezer er dan nog aan twijfelen ?
Zo wordt de rode loper uitgerold voor Vlaams Belang. Wat die partij wil uitspoken, vernamen we vorig weekend, toen een plan werd aangekondigd om de Vlaamse onafhankelijkheid te forceren. De wenselijkheid van dat project nog buiten beschouwing gelaten, beseft iedere volwassene met minimaal verstand dat het zo niet werkt. Maar dat wisten de Britten diep vanbinnen ook toen het over de Brexit ging. Toch lieten ze zich met graagte in de luren leggen. Onafhankelijkheid zal er niet van komen, maar radicale partijen kunnen intussen veel ellende aanrichten, 's lands imago onherstelbaar beschadigen en ons met drastisch welvaartsverlies opzadelen. Ook wij zijn niet van nature immuun voor zwendelaars en akelige fantasten. Wie meespeelt in het publieke debat, mag zich weleens de vraag stellen in welke mate hij bijdraagt tot het effenen van hun pad.
Hendrik Vos is docent Europese studies aan de UGent.
Boarding to the hiking trail in Sneem, nature can be nature again, not only is there no mowing in May, nature there can have its own way for the rest of the season and it is striking that 'weed flowers' can also be beautiful...
Reacties
Een reactie posten